เพียงเธอ...ตลอดไป

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรักที่เกิดจากคำว่าเพื่อน
ความสนิทสนมกันเกินเพื่อน
และความรักความผูกพันที่มากกว่าเพื่อน

เค้าคนที่ฉันยกโทษให้ทุกครั้งแม้ว่าจะทำให้ฉันเจ็บแค่ไหน
แต่ฉันก็และอภัย

แต่แล้วเค้าก็จากฉันไปโดยไม่มีคำบอกลา
แต่ฉันก็จะรัก เพียงเค้า...ตลอดไป

และ ตลอดกาล

เนื้อเรื่อง

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

เพียงเธอ...ตลอดไป

 

ผู้แต่ง ระเบียงสายฝน

 

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

1 ปี แล้วสินะ ที่ฉันมาที่นี่ ที่ของเรา 2 คน แต่วันนี้ที่ตรงนี้ไม่มีเค้าอยู่เคียงข้างฉันแล้ว

 

 

เรา 2 คน เรียนอยู่ห้องเดียวกัน ที่คณะเดียวกัน และ ที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน และที่ยิ่งไปกว่านั้น เรา 2 คนมีเลขที่ติดกันทำให้เมื่อต้องทำงาน เป็นคู่เราจึงต้องทำคู่กันเสมอ ทำให้เรากลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก โดยใช้เวลาเพียงไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ จนถ้าไปไหนเห็นฉันต้องเห็นเค้า เห็นเค้าต้องเห็นฉันเลยทีเดียว เงาตามตัว เพื่อนๆมักเรียกเรา 2 คนอย่างนี้เสมอ

 

 

' ร้อยฝันพันดาว ' แม้แต่อาจารย์ก็ยังเรียกพวกเราด้วยชื่อที่ติดกันเลย เฮ้อ!

 

 

ใช่ค่ะ ฉันชื่อ ร้อยฝัน ส่วนเค้า ชื่อพันดาว พันดาวจัดว่าเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีลำดับต้นๆของมหาวิทยาลัยเลยก็ว่าได้ เป็นที่หมายตาของสาวๆหลายๆ จนบางครั้งที่เราเดินด้วยกัน ฉันยังโดนสายตาพิฆาตไปหลายดอก แต่เค้าก็ดูจะไม่สนใจสายตาพวกนั้น เลย แต่ฉันนี่สิเหมือนนางมารร้ายยังไงไม่รู้

 

 

วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันจึงตื่นมาทำบุญแต่เช้า ซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับฉันทุกปี และเพราะวันเกิดฉันเป็นช่วงปิดเทอมหน้าร้อนจึงไม่มีใครไปทำบุญด้วยอยู่แล้ว แต่วันนี้แปลกไป

" ฝัน "

" ค่ะ เเม่ " ฉันตอบรับขณะอยู่ในครัว

" มีคนจะไปทำบุญวันเกิดด้วยนะลูก "

" ใคร คะ ฝันไม่ได้บอกใครนี่คะ " ฉันตอบ แต่ก็ออกมาดูว่าใครกัน

" พัน "

" อือ วันนี้พันขอไปทำบุญกับฝันด้วยนะ สุขสันต์วันเกิด"

" จ้า ได้สิ เเล้วพันรู้วันเกิดฝันได้ไง "

" มีอะไรเกี่ยวกับฝัน ที่พันไม่รู้บ้างล่ะ " ฉันยิ้มตอบรับน้อยๆ เพราะเรา 2 คนก็มักพูดกันเล่นๆ อย่างนี้เสมอ

 

 

" พันพาฝันมาที่นี่ทำไม " เค้าพาฉันมาที่สวนสาธารณะหน้าหมู่บ้านของฉันหลังทำบุญเสร็จ

" ฝัน " เค้าเรียกขณะที่ฉันยืนมองสายน้ำเบื้องหน้า

" หือ " ฉันหันหน้ากลับมาหาเค้า

" สุขสันวันเกิด " สร้อยสีเงินที่มีจี้รูปดวงดาวถูกปล่อยจากมือเค้ามาอยู่ตรงหน้าฉัน ก่อนที่เค้าจะสวมมันให้ฉัน

" ขอบคุณนะพัน "

" ไม่เป็นไร เก็บมันไว้ดีๆนะ "

" หือ " ฉันไม่ค่อยเข้าใจกับคำพูดนั้นของเค้าสักเท่าไร อะไร เก็บไว้ดีๆ

" ป่าวหรอก ไม่มีอะไร เเค่พันจะบอกว่า สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยที่พันตั้งใจให้ฝัน อยากให้ฝันเก็บมันไว้ดีๆ " ' เผื่อวันหนึ่งที่พันไม่ได้อยู่ข้างฝัน ' ชายหนุ่มต่อประโยคนั้นในใจ

" ได้สิ ฝันจะเก็บมันไว้ให้ดีที่สุด " เค้ายิ้มตอบฉัน วันนี้พันเป็นอะไร จะร่าเริงก็ไม่ใช่ แม้ว่าปากจะยิ้มแต่ใบหน้าของเค้าไม่ได้แย้มยิ้มไปด้วยเลย

" พัน เป็นอะไรรึป่าว วันนี้นายดูแปลกๆนะ " เค้าไม่พูดอะไร ฉันเองก็ไม่อยากถามถ้ามันทำให้เค้าไม่สบายใจ

 

 

" ฝัน ถ้าพันไม่อยู่ฝันจะคิดถึงพันมั้ย " เค้าถาม หลังจากที่เราเงียบมานาน ความเงียบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่คำพูดนั้นมันทำให้ใจของฉันกระตุก วาบ

' เค้าจะไปไหน ' ฉันคิดในใจ

" แล้วพันจะไปไหนล่ะ "

" ป่าวหรอก พันแค่ถามฝันเฉยๆ น่ะ " ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อย

" ถ้าพันไปไหนพันต้องบอกฝันนะ " ฉันพูดแค่นั้น แต่ไม่ได้ตอบคำถามของเค้า ซึ่งมันก็ทำให้ฉันเสียใจอยู่ทุกวันนี้

' คิดถึงสิ คิดถึง มาก ถ้าพันไม่อยู่ ฝันคิดถึงพันที่สุด ' คำตอบที่อยู่ในใจตั้งเเต่เค้าถามเเต่ฉันไม่ได้ตอบมันออกไป

" เรากับบ้านกันเถอะ " เค้าเอ่ยหลังจากที่รู้ว่ายังไงฉันก็ไม่ตอบคำถามนั้น

 

 

แล้วหลังจากวันนั้น เรา 2 คนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ฉันไม่สามารถติดต่อเค้าได้ ไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน ทำอะไร และ เป็นอะไร ถึงจากฉันไปโดยไม่ร่ำลา ฉันสักคำ

 

 

5 ปีต่อมา 

 

ฉันทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งวันนี้ฉันตื่นสายแล้วยังมีประชุมแต่เช้า และด้วยความรีบ ทำให้ฉันต้องนั่งมอเตอร์ไซร์มาในวันนี้ หัวหู กระเซอะกระเซิ้ง เหมือนอีเพิ้งแต่ฉันก็มาประชุมทันเวลาพอดี

" ขอโทษค่ะ ที่มาสาย " ฉันพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของตนและมันทำให้ฉันเห็นว่าท่านประทานยังไม่มาและทุกสายตาต่างมองมาที่ฉัน พี่กอแก้ว รุ่นพี่ที่ฉันสนิทด้วยคนหนึ่งจึงพูดขึ้นว่า

" ฝัน พี่ว่าเราไปล้างหน้าล้างตา มัดผมให้เรียบร้อยก่อนดีมั้ย " ฉันหันไปยิ้มให้เล็กน้อย เพราะฉันก็รู้ว่าสภาพของฉันตอนนี้มันแย่และดูไม่ได้ขนาดไหน 

" ค่ะ " ฉันตอบรับและขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ยังดีที่ท่านประทานไม่มาไม่งั้นเราต้องนั่งเป็นตัวตลกในห้องประชุมแน่ๆ

 

 

" สวัสดีครับ ขอโทษด้วยที่วันนี้ผมมาช้า " ท่านประทานพูดก่อนจะเดินเข้ามานั่ง ท่านมักจะอารมณ์ ดีอย่างนี้เสมอ ทำให้เป็นที่รักของพนักงานทุกคน

" วันนี้ ผมมีคนที่จะเเนะนำให้พวกคุณทุกคนรู้จัก เชิญ " ท่านกล่าวแต่ฉันไม่ได้สนใจนักเพราะ กำลังเตรียมเอกสารสำหรับการประชุมวันนี้อยู่นะสิ

 

 

" สวัสดีครับ " เสียงนุ่มเอ่ยพร้อมกับปิดประตู เสียงนี้ทำให้ฉันชะงักมือที่กำลังเรียงเอกสารอยู่ทันที เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ฉันไม่ได้ยินมานาน ไม่นาเชื่อเป็นไปไม่ได้มันต้องไม่ใช่เค้าใช่ไหม ฉันคิดในใจ เเต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดไปพร้อมกับน้ำตาน้อยๆที่คลอที่ดวงตา ใบหน้านี้ น้ำเสียงนี้ไม่ผิดแน่ เค้าคนนั้นคนที่จากฉันไปโดยไม่ร่ำลา เเต่ฉันก็ยังหวังว่ามันไม่จริง จนได้ยินเสียงที่หนักแน่นของท่านประทาน เสียงที่ยืนยันว่านั่นคือ เค้า

" นี่ลูกชายคนเดียวของผม พันดาว เพิ่งกลับจากอังกฤษ เมื่อวันมะรืนนี้เอง " ชายหนุ่มหันไปยิ้มกับคนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมนี้ ก่อนที่สายตาเค้าจะชะงัก เมื่อสบกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของฉัน

 

ชื่อนี้ ใบหน้านี้ น้ำเสียงนี้   ฉันจำได้ดี มันคือเค้า พันดาว 

 

 

หลังจากการประชุมเสร็จลง ในห้องประชุมก็เหลือเพียงเค้ากับฉัน

" ไม่ได้เจอกันนาน ฝันเป็นยังไงบ้าง " เสียงพูดเอ่ยทำลายความเงียบ

" ฝัน โกรธเราหรอที่เราไปโดยไม่ได้บอก "

" เราขอโทษนะ เรารู้ว่าเราผิด แต่ฝันพูดกับเราสักคำไม่ได้หรอ อย่าทำเหมือนเราไม่รู้จักกันอย่างนี้สิ ฝัน "

" ขอโทษนะคะ คุณพันดาว เราไม่เคยรู้จักกัน " ฉันตอบอย่างกั้นสะอื้น แล้วลุกขึ้น

" ฝัน ผมขอโทษ คุณจะให้ผมทำยังไง ผมขอโทษ " เค้าดึงมือฉันที่กำลังจะเดินผ่านเค้า พร้อมกับรวบร่างฉันมากอด น้ำตาที่ฉันพยายามกั้นไว้ไม่ไห้ไหล กับไหลออกมารินลดที่ไหลของเค้า เสียงสะอื้นอย่างหยุดไม่ได้ ' ฉันคิดถึงเค้า '

" ผมขอโทษนะฝัน ขอโทษ ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิดผมขอโทษ " เค้าพร่ำพูดอยู่ข้างหูของฉัน ฉันค่อยๆ ดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเค้า ก่อนจะเดินออกไปจากห้องประชุม

 

 

ฉันมาที่สวนสาธารณะหน้าหมู่บ้านที่ที่ฉันมาทุกครั้งเมื่อฉันคิดถึงเค้า ฉันยืนอยู่ที่เดิมที่ที่ฉันเจอเค้าเป็นครั้งสุดท้าย

" ฝัน "

" พันนึกแล้วว่าฝันต้องมาที่นี่ "

" พันขอโทษฝันนะ พันขอโทษ " 

 

" พอได้เเล้ว ค่ะ คุณพันดาว ที่นี่เป็นที่ของฉันกับเพื่อนที่ฉันรักที่สุด ไม่ใช่เจ้านาย อย่างคุณค่ะคุณพันดาว "

" ฝันเมื่อไหร่คุณจะยกโทษให้ผม " เค้าดึงมือฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเดินกลับ

" แล้วฝันเคยบอกกับพันแล้วไม่ใช่หรอ ว่าถ้าพันจะไปไหนพันต้องบอกฝัน "

" พันขอโทษ "

" ฝัน ฝัน ฟังพันก่อน " เค้าตะโกนเรียกฉันที่บิดข้อมือตัวเองออกมาจากมือของเค้า

" ก็ได้ ฝันจะฟัง "

" วันนั้นที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย เป็นวันที่เราต้องเดินทาง จริงๆ เราต้องไปก่อนหน้านั้น เต่เราขอพ่อ ขอไปวันนั้น แต่ที่พันไม่ได้บอกฝัน เพราะ เพราะ พันกลัว กลัวว่าฝันจะโกรธพัน และฝันจะลืมพัน พันเลย เลย "

 

 

" ไปโดยไม่บอกฝัน " ฉันพูดแทน เค้าพยักหน้าน้อยๆ

" ทำมัยฝันต้องโกรธพัน ในเมื่อพันต้องไปเรียนต่อ ฝันจะโกรธพันทำมัย แต่ที่พันไม่บอกฝันมันทำให้ฝันโกรธพันมากรู้มั้ย โกรธที่พันเห็นฝันเป็นอะไรไปไหน ทำไมไม่บอกกัน ฝันยังเป็นเพื่อนพันอยู่หรือเปล่า " ฉันพูดออกมาพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมาอาบแก้ม พันดูตกใจไม่น้อยแต่ก็ใช้มือของเค้าปาดน้ำตาบนใบหน้าของฉัน ก่อนจะดึงฉันไปไว้ในอ้อมกอดเข้า ฉันเองก็กอดตอบอ้อมกอดนั้นเหมือนกัน

" พันขอโทษนะ สุขสันต์วันเกิด " ฉันทำหน้างงเล็กน้อย วันเกิดหรอ

" นี่ ทำงานถึงขนาดจำวันเกิดตัวเองไม่ได้เลยหรือไง " เค้าเอ่ยอย่างขำๆ

" นี่พ่อใช้งานฝันหนักขนาดนี้เลยหรอ "

" ป่าว ท่านประทาน "

" เรียกพ่อสิ " ฉันเอียงหน้ามองชายหนุ่มเล็กน้อยเค้าจึงยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มลงมาที่ข้างหู แล้วกระซิบเบาๆกับฉัน ฉันยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มอย่างนี้มาเกือบ 5 ปีเต็ม แล้วเราทั้ง 2 คนจึงเดินออกมาจากตรงนั้น

 

' เรารักฝันนะ เป็นแฟนกับพันนะ '

 

 

หลังจากวันนั้นเรา 2 คนก็กับมาเหมือนเดิม สนิทกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด

' ฝัน พันหิว ไปกินข้าวกันนะ '

' ฝัน เดี๋ยวพันไปส่ง ' เเละก็อีกมากมาย

 

 

ที่ร้านอาหาร วันนี้เป็นวันเกิดฉัน เรา 2 คนคบกันมาได้ 1 ปีเต็มแล้ว ฉันมีความสุขมาก แต่วันนี้ทำไมเค้ามาแปลกไป

" พัน เป็นอะไรรึป่าว "

" พันขอโทษ ฝัน "

" พันมีอะไรแล้วขอโทษฝันทำมัย " เเต่ยังไม่ทันที่เค้าจะเอ่ยอะไร

 

" ขอโทษนะคะ พี่พันสวัสดีค่ะ " หน้าของพันซีดทันที ที่เห็นผู้หญิงคนนั้น ซึ่งมันพอจะทำให้ฉันเดาอะไรรางๆได้

" พลอย นี่ฝัน เพื่อนพี่ " เค้าเอ่ยแนะนำฉันกับน้องคนนั้น ' เพื่อน '

" ฝัน นี่พลอย แฟนพัน " ฉันชะงักทันทีที่เค้าเอ่ยประโยคนั้น น้ำตาคลออยู่นัยย์ตาทันทีเหมือนมีใครมาทุบหัวใจฉันให้แตกเป็นเสี่ยงๆ เพื่อนงั้นหรอ นี่เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ   แล้วเธอคนนี้ ทำมัยนายถึงบอกว่าเธอเป็นแฟน น้ำตาที่ฉันกั้นไว้ไม่ให้ไหลจากดวงตานั้นมันกับไหลลงไปลดหัวใจของฉัน ความเย็นและความหนาวเหน็บพลันเกิดขึ้นทันที เค้าทำอย่างนี้กับฉันอีกแล้ว

" ขอโทษนะคะ ขอตัว " ฉันเอ่ยแล้วเดินจากไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมานองหน้า ฉันเดินกลับบ้านด้วยไปหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

 

หลังจากวันนั้นฉันไปทำงานเป็นปกติ ฉันคิดว่านั้นเป็นเพียงความฝัน แต่มันไม่ใช่คุณพลอยมาหาพันเสมอ ทุกวัน และพันก็ทำเหมือนไม่เคยรู้จักฉัน ฉันนอนร้องไห้ทุกคืนเค้าจะรู้ไหม ฉันเจ็บแค่ไหน แต่ฉันจะไม่ทน ฉันไม่อยากเห็นภาพพวกนั้นอีกแล้ว ฉันตัดสินใจลาออกจากบริษัท แต่เค้าก็ไม่ถามฉันสักคำว่า ทำมัย

 

 

ฉันตื่นไปทำบุญแต่เช้า วันนี้เป็นวันเกิดปีแรกของฉันที่ได้ไปทำบุญ เพราะในรอบหลายปีที่ผ่านมานี้ฉันไม่ได้ไปทำบุญเลย เมื่อทำบุญเสร็จ ฉันก็ไปที่เดิมที่ของเรา 2 คน 1 ปี ที่ผ่านมาฉันมาที่นี่ทุกครั้งเมื่อมีปัญหาไม่สบายใจ แต่ฉันก็ไม่เคยพบเค้าคนที่ทำให้ฉันต้องร้องไห้ กี่ครั้งกี่ครา แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธเค้าลงสักที

 

ฉันเดินมาเรื่อยๆ มาที่เดิมที่ที่เรายืนด้วยกัน แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักเมื่อร่างสูงของผู้ชายที่ทำร้ายฉันยืนอยู่ตรงหน้า เค้าหันกลับมายิ้มกว้างให้ฉัน ฉันหันหลังจะเดินกลับแต่มือของเค้าก็มาคว้าข้อมือของฉันไว้ ฉันจึงหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเค้า  พยายามกลั้นน้ำตา แต่มันก็ทำให้ฉันเห็นใบหน้าของเค้าอย่างชัดเจน ทำมัยเค้าถึงดูโทรมไปแบบนี้ หน้าซีด ผอมลงเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น ทำไม่ถึงดูหลวม แต่ก่อนที่ความคิดฉันจะเกินเลย เสียงของเค้าก็ดังขึ้น

" ฝัน พันดีใจที่ฝันมาที่นี่ "

" พันขอโทษนะ " กี่ครั้งแล้วที่พันพูดประโยคนี้กับฝัน ฉันคิด แต่ยังไม่เอ่ยอะไรออกมา

" พันรู้ว่าฝันโกรธ แต่พันมีเวลาไม่มาก ที่พันมาพันแค่ยากขอโทษฝัน พันไม่หวังให้ฝันหายโกรธ หรือหายเกลียดพัน หรือแม้เเต่จะยกโทษให้พัน แต่เเค่พันได้ขอโทษฝัน พันก็มีความสุข " เค้ากอดฉัน อ้อมกอดนี้อ้อมกอดที่ฉันต้องการ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าน้ำตาฉันไหลไม่หยุด นี่เค้าต้องการอะไร ทำไมถึงพูดแบบนี้มันทำให้ฉันสับสน ฉันงงไปหมด

 

" สุขสันต์วันเกิดนะ " เค้ากระซิบที่ข้างหูฉัน ฉันค่อยๆดันตัวออก เค้าอมยิ้มแล้วค่อยๆใช้มือปาดน้ำตาของฉัน

" ยังขี้แย เหมือนเดิม "

" ฝัน พันขอโทษ มีความสุขนะ " เค้าพูดพร้อมกับส่งกล่องกระดาษเล็กๆ ใส่มือฉันก่อนจะดึงฉันเข้ามากอดอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันกอดตอบอ้อมกอดนั้นเช่นกัน มันทำให้ฉันมีความสุข

" ลาก่อน " เค้ากระซิบที่ข้างหูฉันอีกครั้ง แล้วเดินจากฉันไป ฉันยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่านานเท่าไร

 

 

" คร้า " ไปรีบไปรับจดหมาย 

 

ลายมือที่คุ้นเคยและลายมือที่ฉันจำได้ดี อะไรกันนี่เค้า ตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่เปิดอ่านมัน แต่ฉันก็อยากรู้ว่ามันคืออะไร ฉันเลยตัดสินใจ เปิดจดหมายนั้นอ่าน

  

                  ถึง ร้อยฝัน

เมื่อฝันได้จดหมายฉบับนี้แล้ว พันอาจจะไม่ได้อยู่

เคียงข้างฝันอีกพันรู้ว่า ฝันไม่ชอบประโยคนี้ แต่พันก็อยากพูด 

‘ พันขอโทษ ‘ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง พันไม่หวังให้ฝัน 

ให้อภัย แต่แค่ฝันรับรู้ พันก็ดีใจ พันขอให้ฝันโชคดีนะ

สุดท้าย คำที่พันอยากพูดกับฝันที่สุด คือ พันรักฝัน

รักฝันที่สุด และพันจะรักฝันตลอดไป

 

                                                          รักและคิดถึง ... ตลอดไป
                                                         พันดาว

 

 

น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มไหลตอนไหน ฉันรู้แต่เพียงว่า มันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลได้เลย 

 

อะไรกันนี่เค้าบอกลาฉันหรอ แล้วเค้าจากฉันไปไหน แล้วรักฉันหรอ แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ แต่ขณะที่ฉันกำลังจมอยู่กับความคิดตัวเอง จู่จู่ ก็มีลมบางๆ พัดผ่านเข้ามา พร้อมกับมีอ้อมกอดของใครบางคนโอบกอดฉัน พร้อมกับเสียงกระซิบเบาๆ ' ผมรักคุณ ' มันยิ่งทำให้น้ำตาของฉันไหล

 

ฉันยืนอยู่หน้าบริษัทที่ฉันเคยทำงานที่นี่ และเจอเค้าที่นี่อีกครั้ง ทำไมพนักงานที่นี่ถึงใส่แต่ชุดดำ หรือชุดขาวล่ะ ใครเป็นอะไร

" ต้องการพบใคร คะ " เสียงพนักงานถามขึ้น

" เอ่อ ดิฉันต้องการพบ คุณพันดาว ค่ะ " พนักงานหน้าซีดพร้อมกับทำท่าตกใจน้อยๆ แล้วพนักงานคนนั้นก็ต่อโทรศัพท์หาใครบางคน

 

" น้องฝัน "

" พี่กอแก้ว " ฉันยิ้มอย่างดีใจ

" ฝันมาหาพี่หรอ "

" ป่าวค่ะ ฝันมาหาพัน พันอยู่มั้ยคะ "

" ฝัน คุยอะไรกับพี่ก่อนได้มั้ย " ฉันพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินตามพี่กอแก้วเข้าไปให้ห้องทำงาน

 

พี่กอแก้วส่ง ซองอะไรบางอย่างให้ฉันมันเป็นจดหมายของพัน แต่มันไม่ใช่ลายมือของเค้า

" คุณพัน ฝากจดหมายฉบับนี้ให้ฝันน่ะ "

" แล้วพันไปให้คะ แล้วนี่มันไม่ใช่ลายมือพันนี่คะ " พี่กอแก้วพยักหน้าน้อยๆ ทำให้ฉันเห็นหยดน้ำตาใส ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น

" ฝัน ตั้งสติ แล้วฟังพี่ดีๆนะ "

 

 

" คุณพัน เธอจากพวกเราไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับแล้วจดหมายฉบับนี้ พี่เป็นคนเขียนเอง แต่มันเป็นคำพูดทั้งหมดที่คุณพันอยากบอกฝันเป็นครั้งสุดท้าย "

" ไม่จริงอ่ะ พี่กอแก้ว โกหกฝัน ฝันไม่ตลกด้วยนะคะ "

" พี่ไม่ได้โกหกฝัน ฝันฟังพี่ดีๆนะ " หลังจากนั้นพี่กอแก้วก็เล่าเรื่องต่างๆให้ฉันฟัง เรื่องที่ฉันไม่เคยรู้

 

 

ฉันเดินออกมาจากที่นั้นด้วยอาการหมดเรี่ยวแรง แต่ฉันก็ยังเดินมาถึงที่ตรงนี้ ที่ของเรา 2 คน คำพูดของพี่กอแก้วยังดังอยู่ในหัวฉัน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย คนที่ฉันรัก จาฉันไปแล้ว อย่างไม่มีวันกลับ

 

' ตอนแรกคุณพันไม่ตั้งใจว่าจะไปเรียนเมืองนอก แต่เพราะท่านประทานคุณพันเลยต้องไป และพี่เองที่เป็นคนไปดูเเลคุณพัน ไปๆมาๆ ทำให้พี่รู้ว่า คุณพันเธอรักและคิดถึงฝันขนาดไหน ทุกครั้งที่พี่กลับเมืองไทยพี่จะมาแอบถ่ายรูปฝันเสมอ เพื่อเอาไปให้คุณพัน และทุกครั้งที่เธอเห็นรูปฝันเธอจะยิ้มอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็น จนวันที่ฝันได้เข้าทำงานที่บริษัท คุณพันเธอส่งตัวพี่กลับมาดูแลฝัน และไม่นานคุณพันเธอก็กลับมาดูแลฝันด้วยตัวของเค้าเอง

 

' คุณพลอยที่ฝันเห็นน่ะ เธอเป็นคู่หมั้นกับคุณพัน คุณพันเธอพยายามปฎิเสธที่จะเเต่งงานจนถึงขนาดบอกว่ารักฝัน เเต่คุณท่านไม่ยอม และว่าที่ต้องทะแบบนี้ เพราะบริษัทจะล้มละลาย คุณพันเลยยอมคบกับคุณพลอย

 

' ตั้งแต่ฝันลาออกจากงาน คุณพันไม่เป็นอันทำการทำงานเธอตามดูฝันตลอด ฝันจะเปิดร้านยังไง ปิดร้านยังไง หาลูกค้าให้ คอยช่วยเหลือดูแลฝันอยู่ ห่างๆ โดยที่เค้าไม่ให้ฝันรู้ตัว

 

' ต่อมาไม่นาน คุณพลอยเธอตัดสินใจถอนหมั้น เพราะเธอเองก็มีคนที่เธอรักอยู่แล้ว คุณพันเธอดีใจและตั้งใจที่จะไปหาฝัน แต่มันเกิดเรื่องซะก่อน และมันทำให้เรารู้ว่า คุณพันเธอเป็นเนื้องอกในสมอง ต้องผ่าตัด แต่หมอก็บอกนะ ว่าโอกาสรอด 50 / 50 ตอนแรกเธอไม่ยอมผ่าตัด แต่พี่ต้องเกลี่ยกล่อมให้รักษาตัว เพื่อโอกาสรอด เธอจึงยอม แต่วันนั้นที่เป็นวันเกิดฝัน วันนั้นก็เป็นวันผ่าตัดของคุณพันเช่นกัน เธอขอหมอมาหาฝันเป็นครั้งสุดท้าย

 

' เธอมารอฝันตั้งเเต่เช้า พี่ตามเธอกลับหลายรอบแต่เธอก็ไม่ยอมจนในที่สุดฝันก็มา ฝันเปิดของขวัญกล่องนั้นหรือยัง ของขวัญกล่องนั้นเป็นแหวนที่คุณพันเธอออกแบบและสั่งทำเอง เก็บเงินทำเอง เพื่อฝัน วันนั้นพี่ไม่รู้หรอกนะว่าคุณพันพูดอะไรกับฝัน แต่หลังจากที่เธอเดินกลับมาเธอก็ไม่ยอมกลับ บอกว่าจะรอส่งฝัน คุณพันให้พี่ขับรถตามฝันไปห่างๆ จนถึงบ้าน

 

' เมื่อถึงโรงพยาบาลเธอก็เขียนจดหมายถึงฝัน เป็นฉบับสุดท้าย ก็คือที่ฝันได้รับเมื่อเช้า แล้วเธอก็เข้าผ่าตัด แต่ผมที่ออกมาคือ คุณพันกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ไม่รู้สึกตัว มาเกือบปี จนอาทิตย์ที่แล้ว พี่ไปเก็บของที่ห้องคุณพันแล้วพี่ก็เจอ อัลบัมรูปของฝัน รวมถึงสมุดบันทึกของคุณพันที่บันทึกถึงฝัน พี่เอามาอ่านให้เธอฟัง แล้วก็เหมือนเกิดปาฎิหารย์ คุณพันเธอรู้สึดสึกตัว และชื่อเเรกที่เธอเรียกหา คือ ฝัน เธอขอพี่เขียนจดหมายอีกครั้ง เอาไว้ให้พี่ให้ฝันแต่คุณพันเธอเพิ่งฟื้นและไม่มีเเรง ล้วพี่เองที่เป็นคนเขียน จากความรู้สึกทั้งหมดของคุณพันที่ต้องการถ่ายทอดถึงฝัน  

 

' วันต่อมา เธอก็จากเราไป จากไปอย่างไม่มีวันกลับ'

 

 

ฉันเดินร้องไห้มาเรื่อยๆ ในมือของฉันจับที่สร้องคอรูปดาวที่เค้าให้ไว้และวงแหวนที่ฉันร้อยมันไว้คู่กัน เค้าจากฉันไปแล้วจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

 

 

1 ปี แล้วสินะ ที่ฉันมาที่นี่ ที่ของเรา 2 คน แต่วันนี้ที่ตรงนี้ไม่มีเค้าอยู่เคียงข้างฉันแล้ว ถ้าฉันมีโอกาส ฉันอยากเอ่ยคำที่เค้าต้องการฟังมากที่สุด และเป็นคำที่ฉันไม่เคยเอ่ย  แต่มันคงไม่มีโอกาสนั้นสำหรับฉันแล้ว

" ฉันรักเค้า รักที่สุด รักเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรักผู้ชายคนหนึ่ง อย่างหมดหัวใจได้ "

 

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

 

 เวลาไม่เคยคอยใคร และไม่เคยไหลย้อนกลับมา แต่ไม่ว่าเค้าจะรับรู้รึป่าว 
ฉันอยากบอกว่า

' ฉันรักเค้า ' และจะรักเค้าคนเดียวตลอดไป

 

พันดาว เพียงเธอ...ตลอดไป

 

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ครั้งสุดท้าย / แสตมป์

ในดินแดนแห่งความจริง ทุกอย่างเปลี่ยนผัน
และโชคชะตากับคนเรา ไม่เคยได้คุยกัน
มันไม่ยอมบอกให้ใครรู้ก่อน
ว่าจะเสีย อะไรไปเมื่อไร

อย่างวันนั้น ฉันไม่รู้จริงๆ
ว่ามันเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอกัน
เธอกับฉัน จะไม่ได้พบกันต่อไป

ถ้าหากเพียงได้รู้ ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย
ฉันก็คงทำได้ดีกว่า แค่พูดทักทาย
แต่เพราะฉันไม่รู้ ความรู้สึกที่ควรจะอยู่
ในประโยคสุดท้าย เธอไม่เคยได้ยิน

วันเวลาที่ดีๆ เมื่อเกิดขึ้นซ้ำๆ
มันก็ทำให้เราลืมว่าต้องจบลงสักวัน
ทั้งที่มีโอกาสทำทุกอย่าง ที่ใจคิดตั้งมากมาย
แต่ว่าฉันก็ไม่เคยได้ทำ เพราะคิดว่าทำมันเมื่อไรก็ได้
ในวันนี้ มันไม่มีความหมาย

ถ้าหากเพียงได้รู้ ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย
ฉันก็คงทำได้ดีกว่า แค่พูดทักทาย
แต่เพราะฉันไม่รู้ ความรู้สึกที่ควรจะอยู่
ในประโยคสุดท้าย

จึงอยู่กับฉันมาถึงวันนี้ จนถึงตอนนี้
ตอนที่ฉันพูดกับเธอไม่ได้
และไม่ว่าฉันพยายามมากแค่ไหน
ทุกครั้งก็จบด้วยการร้องไห้

ถ้าหากเพียงได้รู้ ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย
ฉันก็คงทำได้ดีกว่าแค่พูดทักทาย
แต่เพราะฉันไม่รู้ ความรู้สึกที่ควรจะอยู่
ในประโยคสุดท้าย เธอไม่เคยได้ยิน

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

รัก คำสั้นๆ ควรบอกในวันที่เรายังมีโอกาสพูดกับเค้า  และเค้ายังมีโอกาสได้ฟังเรา

" ฉันรักคุณ "